زندان زمان

”ایرانم” مردمم ” آسمانت ” را ستایش

تا همیشه آرام و آزاد و آباد باشی ؛

که نفس به نفس خاکِ پاکت بسته است ،

درد کشیده ای ؛ با تمام وجودم ‘ خونم ‘ مرحم میشوم

تا جاوید بمانی ....

FM

حالم خوش نیست  غمگینم  کسی از درد من چه میداند
که من بغضم  نزدیک است

میبارم در این اندوه بی پایان  که عمرم بیهوده رفته است

 اکنون درین تاریکی مطلق  قطعا سکوت بی معنا میشود

که فریاد از گلو باید تا  نقطه ء رهایی نشان  معکوسی  نماند

FM